Mieczysław Zaborski urodzony  11 marca 1917 roku w miejscowości Leśniaki na terenie Rosji. W tym czasie już od początku 1917 roku miały miejsce w Rosji liczne strajki, manifestacje i zbrojne starcia ludności występującej przeciwko katastrofalnej sytuacji żywnościowej i za wycofaniem kraju z I wojny światowej. Doprowadziło to do Rewolucji Lutowej  2 marca ( 23 lutego według kalendarza rosyjskiego ) zakończonej abdykacją cara Mikołaja II. Ojciec Mieczysława –Jan Zaborski dotychczas służący w armii carskiej jako Polak  wraz z rodziną migrował na ziemie odradzającego się państwa polskiego . W czasie tej podróży urodził się Mieczysław. 

 

W Ciepielowie ukończył szkołę powszechną, a następnie dwie klasy Szkoły Rzemieślniczej im. Michała Konarskiego w Warszawie. We wrześniu 1934 r. podjął pracę zawodową jako mechanik w Wytwórni Maszyn Precyzyjnych "Avia", pracując przy składaniu silników Wright (początkowo jako uczeń ślusarski, a następnie monter silnikowy). Pod koniec października 1938 r. został powołany do wojska i rozpoczął służbę w 1 pułku lotniczym w Warszawie. Po ukończeniu kursu rekruckiego i przeszkoleniu był pomocnikiem mechanika w stopniu szeregowego. W tym okresie ukończył także kurs szybowcowy.

 

We wrześniu 1939 r. został ewakuowany (prawdopodobnie z Bazą Lotniczą nr 1) na wschód, a po agresji na Polskę Związku Radzieckiego - do Rumunii. Na internowaniu w tym kraju spędził trzy miesiące, dopiero pod koniec 1939 r. udało mu się uciec i przedostać przez Jugosławię do Grecji, skąd drogą morską wyruszył do Marsylii. We Francji trafił początkowo do jednej ze stacji zbornych (Lyon lub Septfonds pod Paryżem), skąd w marcu 1940 r. skierowano go do zakładów ARAA w Limoges (Atelier de Reparatour de l'Armee de l'Air - Zakłady Remontowe Francuskich Sił Powietrznych). Jako specjalista od silników i przedwojenny mechanik wojskowy został wyznaczony do pracy przy montażu silników. Po upadku Francji w połowie czerwca 1940 r. Zaborski w dowodzonej przez kpt. Stanisława Łojasiewicza grupie Polaków zatrudnionych w Limoges ewakuował się na południe, a następnie 24 czerwca na statku "President dal Piaz" odpłynął do Oranu w Algierii. Stamtąd pociągiem dostał się do Casablanki, skąd w dużej grupie lotników wyruszył drogą morską przez Gibraltar do Wielkiej Brytanii. Dotarł tam 16 lipca 1940 r.

 

Zaborski został przydzielony początkowo do Blackpool. Po ukończeniu kursów naziemnych, przeszkalających go w pracy z brytyjskim sprzętem, 28 maja 1941 r. przydzielony został jako mechanik silnikowy do 300 Dywizjonu Bombowego "Ziemi Mazowieckiej" w Swinderby. Do jego obowiązków należała opieka nad silnikami Wellingtonów I, czyli dokonywanie przeglądów i w razie konieczności napraw. Później, wraz z wprowadzaniem do dywizjonu nowego sprzętu, zajmował się jednostkami napędowymi Wellingtonów IV, III, X, a także Lancasterów I i III. Z dywizjonem stacjonował w Hemswell, Ingham, a po przezbrojeniu na czterosilnikowce - w Faldingworth. 18 lutego 1943 r. został skierowany do polskiej Lotniczej Szkoły Technicznej w Halton na kurs podwyższający kwalifikacje mechanika silnikowego (fitter IIE). Do 300 dywizjonu powrócił 30 czerwca 1943 r. i służył w nim aż do rozwiązania jednostki

 

Służbę w Polskich Siłach Powietrznych Mieczysław Zaborski zakończył w polskim stopniu plutonowego i brytyjskim Leading Aircratfmana. Odznaczony został medalami pamiątkowymi. Postanowił powrócić do kraju i w czerwcu 1947 r. statkiem przypłynął do Polski. Osiedlił się w stolicy i do emerytury pracował na Politechnice Warszawskiej.

​

Ożenił się z Janiną Kustra, mieli czworo dzieci Barbarę,Jerzego,Lecha i Ewę.

 

Zmarł w wieku 72 lat, 5 lipca 1989 r. w Warszawie. Pochowany został na stołecznym Cmentarzu Północnym Kwatera: W-IX-8 Rząd: 8, Grób: 11

 

 

 

Opracował: Wojciech Zmyślony

 

Źródła:

 

materiały Radosława Zaborskiego (wnuk, autor strony)

 

dokumenty ze Stowarzyszenia Lotników Polskich w Londynie (dzięki uprzejmości pana Zenona Dudka)

 

Belcarz B., Polskie lotnictwo we Francji 1940, Stratus, Sandomierz 2002